Bekentenis!

Jarenlang heb ik het bewust niet gedaan.
Ik was er fel op tegen zelfs. Walgde ervan. Dat felle werd in de loop der jaren iets minder fel. Tijdens de tweede zwangerschap heb ik me zelfs een keer niet kunnen beheersen. Ik moest en zou het doen. En ik deed het. Stiekem, toen niemand het zag. Het was raar maar toch ook lekker. Het genot was echter van korte duur, want gevoel van spijt kreeg de overhand. Dus deed ik het de jaren die volgden niet meer. Verlangde er niet meer naar. Dacht er niet meer aan. Tot precies 1 jaar geleden. Daar begon het. Op de Scheveningse boulevard. Voor ik er erg in had, was het al gebeurd. Ik genoot ervan, maar toch bleef het bij die ene keer. Maanden verstreken, zonder er nog bij stil te staan. Tot Kerstavond. Die avond stak de verleiding weer de kop op. Enigszins aangespoord door mijn vriendin, ging ik overstag. En ik vond het heerlijk. Een paar weken later kon ik wederom de verleiding niet weerstaan. Ik kreeg ontzettende zin toen ik het iemand zag doen. En op het moment dat hij tegen me zei; "wil je ook?" kon ik mezelf niet meer inhouden. Ik reikte mijn hand richting hem terwijl ik snakte van verlangen. Mijn hand zakte iets en toen..., toen deed ik het! Zomaar! In een vol restaurant waar iedereen het kon zien, deed ik het!
Ik pakte een stukje carpaccio van zijn bord en stopte het in mijn mond. En het smaakte heerlijk. Nee, hemels zelfs.
Na die avond is het nog enkele keren voorgevallen, maar ik voel me er inmiddels niet meer schuldig over.
Dus bij deze; vergeef me lieve diertjes. Ik houd nog steeds van jullie, maar ook ik wijk weleens van mijn principes af en proef zo af en toe een stukje vlees.

Aldus een vegetarier!
Of is het nu pescotariër, of misschien zelfs flextariër? ;)

20 juli 2020

Klik hier voor het vorige verhaal.