Er was eens een zwart slipje.

Het verhaal van het zwarte slipje begint op een late zondagmiddag ergens halverwege april dit jaar. Mijn vriendin appt of ik nog even mee ga naar de voetbalclub. De wedstrijd van het eerste zal inmiddels zo goed als afgelopen zijn, maar een drankje doen in de kantine kan altijd. Ik besluit mee te gaan. Voor ik de deur uitloop, gris ik nog even snel mijn sjaal uit de droger en knoop hem om.

In de voetbalkantine hangt een gemoedelijk sfeertje.  We drinken een paar glaasjes aan de statafel  en we kletsen met de andere aanwezigen over zowel luchtige, als ook serieuze onderwerpen. Een relaxed middagje, op één moment na.  Namelijk het moment dat er ineens een paar gloeiend hete bitterballen in de rondte vlogen, die uiteindelijk op de grond belandden. Maar dat terzijde. Mijn sjaal heeft dan al op de barkruk gelegen en inmiddels hangt ie aan de kapstok. Na een tijdje begint het leeg te lopen en besluiten ook wij richting huis te gaan. Ik haal mijn sjaal van de kapstok en knoop hem weer om.  Nog even naar binnen bij mijn vriendin en haar gezin en daarna door naar huis. Eenmaal thuis valt er bij het afdoen van mijn sjaal een zwart stukje stof op de grond. Het blijkt een slipje te zijn. Dat zat ook in de droger en is dus blijkbaar aan mijn sjaal blijven hangen toen ik die eruit haalde!! Ohh nee, wat gênant,  denk ik bij mezelf. Zal toch niemand gezien hebben?? Nee, dan was er vast en zeker wel een opmerking over gemaakt , flitst er door mijn hoofd. Ik zie er dan ook meteen wel de humor van in en app mijn vriendin om het haar te laten weten. Zodra ik de woorden typ, begin ik zelfs hardop te lachen. Stel je nu voor, dat mijn slipje daar in die drukke voetbalkantine op de grond was gevallen. Of nog erger, dat iemand het had zien liggen en opgeraapt zou hebben.  Het is te gênant voor woorden maar tegelijkertijd ook ontzettend hilarisch. Zo'n gênante situatie is niet te evenaren. Zou je denken... Want dat is het wél. Dit was namelijk pas deel 1 van het verhaal. Het slipjes avontuur gaat nog even vrolijk verder.

Deel 2 vindt ruim een week later plaats. Ik wil gaan douchen en heb zojuist het beroemde (of beruchte) slipje bij het stapeltje was in de hoek van de badkamer neergelegd. (Even voor de beeldvorming; zowel mijn bad - als slaapkamer zijn beneden). Na het douchen ben ik me gaan aankleden op de slaapkamer. Toen ik even later terug liep naar de badkamer om het stapeltje kleren naar de wasmachine te brengen, zag ik dat het slipje ontbrak. Op datzelfde moment roept mijn zoontje dat onze hond iets in zijn mond heeft. Het zal toch niet? Denk ik bij mezelf.  "Mama, Ziggy doet echt raar", hoor ik dan. "Alsof hij iets niet krijgt weggeslikt. Het is iets zwart". Hij trekt Ziggy's bek nog open en probeert het eruit te halen, maar het is al verdwenen. Weg. Doorgeslikt. Mijn hond heeft mijn zwart slipje opgegeten!! Wtf! Ik sta verbijsterd te kijken. "Shit!! En nu?" Roep ik. Het spoednummer van de dierenarts maar even bellen. "Uhh, ja, hallo uhh, tja, hoe zal ik het zeggen. Mijn hond heeft uhh, hij heeft zojuist mijn slipje opgegeten." Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Daarna begint het vragenvuur: "Helemaal opgegeten? Of een stukje?" "Helemaal! Gewoon opgeschrokt, doorgeslikt, weet ik veel. Het is verdwenen in elk geval." "Was het een groot slipje?"  Wat is dit voor een vraag, dacht ik bij mezelf. " Nee mevrouw!! Het was helemaal geen groot slipje."  Na de vragen beantwoord te hebben, word ik in de wacht gezet. Er moet even overlegd worden blijkbaar. "Kom maar hierheen. Dat slipje moet er hoe dan ook uit! Het kan vast gaan kleven aan de darmen of zich eromheen gaan wikkelen en dat moeten we voorkomen. We gaan de hond met een braakmiddel laten braken." Inmiddels heeft de schaamte plaats gemaakt voor bezorgdheid óm en boosheid óp Ziggy. "Wat ben jij ook voor een stomme, rare hond. Waarom eet je in godsnaam een slipje op?" Nee ik weet dat ie me niet verstaat of begrijpt, maar dat maakte me op dat moment helemaal niets uit. Hup, in alle haast de auto in en met z'n allen naar de dierenarts. We parkeren de auto, stappen uit met de hond, en net als ik de deur van de praktijk wil openen, begint ie te kokhalzen. Het kokhalzen gaat over in braken, en jawel hoor! Daar ligt ie. Onder het slijm, de half vermalen brokken en nog wat ander ondefinieerbaar spul, maar nog helemaal in tact. Ik loop naar binnen om te zeggen dat het braakmiddel niet meer nodig is. De assistente loopt met me mee naar buiten. Ze ziet het slipje liggen, en het eerste wat ze zegt is: "Nou, dat is toch best een groot slipje." ...(!)  Behalve opluchting dat het slipje eruit is en de hond dus oké is, overheerst dan vooral een gevoel van verontwaardiging. 'Best een groot' , tsss, hoe durft ze. 

Hiermee komt een einde aan het verhaal en ook aan het bestaan van het zwarte slipje. Dat heb ik daar achtergelaten. Cadeautje voor de assistente...

 

27 oktober 2019

 

Klik hier voor het vorige verhaal.